Labrador retriever – przynajmniej w teorii – to synonim psa wodnego. Wszakże, wraz z innymi retrieverami, należy do grupy psów dowodnych.
Historia Labradorów, błoniaste łapy i gęsta, wodoodporna sierść sprawiają, że większość ludzi uważa pływanie za wrodzoną zdolność tych psów. I w większości wypadków tak właśnie jest. Ale czy rzeczywiście każdy Labrador musi pływać?
Nie, labrador nie musi pływać
To prawda, że wiele Labradorów czuje się w wodzie jak ryba – czy raczej jak retriever – ale nie jest to reguła wpisana w DNA każdego przedstawiciela tej rasy.
Właściciele, kierując się obrazami z książek, filmów i reklam, często zakładają, że ich każdy Labrador z entuzjazmem rzuci się do jeziora przy pierwszej nadarzającej się okazji. Tymczasem rzeczywistość bywa bardziej skomplikowana.
Niektóre Labradory mogą unikać wody. Dlaczego? Powodów jest wiele.
Brak odpowiedniego wprowadzenia do pływania w okresie dojrzewania (tutaj więcej na temat tego od jakiego wieku Labradory mogą pływać), nieprzyjemne doświadczenia z wodą, a czasem po prostu indywidualne preferencje – tak samo jak w przypadku ludzi – sprawiają, że niektóre Labradory nie lubią pływania.
Istnieją Labradory, które nie przepadają za mokrym futrem, wolą trzymać łapy na suchym lądzie i nie mają najmniejszej ochoty testować swoich umiejętności pływackich.
Co więcej, zdrowie i szczęście psa wcale nie zależą od jego relacji z wodą. Pływanie to świetna aktywność – łagodzi napięcie w stawach, wzmacnia mięśnie i jest doskonałym sposobem na ochłodę w upalne dni – ale nie jest niezbędne dla Labradora do zachowania dobrej kondycji (choć jest zalecane).
Wielu przedstawicieli tej rasy nigdy nie spędziło nawet minuty na pływaniu, a mimo to są zdrowe, aktywne i szczęśliwe.
Alternatywy dla pływania
Nie każdy Labrador musi kochać wodę – i nie ma w tym nic złego.
Choć rasa ta ma historię silnie związaną z wodnym środowiskiem, to nie oznacza, że pływanie jest jedynym sposobem na zapewnienie jej ruchu.
Labrador to pies energiczny, inteligentny i chętny do współpracy, co oznacza, że istnieje wiele innych form aktywności, które dostarczą mu zarówno fizycznego wysiłku, jak i mentalnej stymulacji.
Aportowanie
Jeśli Labradory są w czymś mistrzami, to w noszeniu rzeczy w pysku.
Aportowanie to ich wrodzona umiejętność, która łączy zarówno ruch, jak i zaangażowanie umysłowe.
Rzucanie piłki, frisbee czy tak zwanych „dummy” (atrakcyjnych dla psów przedmiotów treningowych) to świetny sposób na spożytkowanie energii psa i ćwiczenie jego koncentracji.
Co więcej, zabawa w aportowanie nie wymaga dużej przestrzeni – może odbywać się zarówno na otwartym terenie, jak i w kontrolowanym środowisku, takim jak ogrodzony park.
Bieganie
Labradory to psy stworzone do ruchu – wytrzymałe, z dużą potrzebą aktywności fizycznej.
Choć nie są rasą stricte zaprzęgową, wielu właścicieli decyduje się na wspólne bieganie ze swoim psem.
Canicross, czyli bieganie z psem na specjalnej smyczy amortyzującej, to doskonała opcja dla aktywnych osób, które chcą dzielić swoje treningi z czworonożnym towarzyszem.
Jednak nawet codzienne, dłuższe spacery w szybkim tempie mogą być dla labradora satysfakcjonującym sposobem na spożytkowanie energii.
Zabawy węchowe
Nie tylko ruch, ale i praca umysłowa jest kluczowa dla zdrowia labradora.
Psy te mają doskonały węch i uwielbiają używać nosa do eksplorowania otoczenia.
Zabawy węchowe, takie jak szukanie ukrytych smakołyków, tropienie czy trening nosework (czyli detekcja zapachów), mogą dostarczyć im satysfakcji równie dużej jak pływanie.
Co więcej, tego typu aktywności są doskonałą alternatywą w przypadku psów starszych lub tych, które z różnych powodów nie mogą podejmować intensywnego wysiłku fizycznego.
Dlaczego niektóre labradory unikają wody?
Nie każdy Labrador pasuje do tego schematu psa kochającego wodę (choć zdecydowana większość tak).
Niektóre osobniki reagują na wodę z rezerwą.
Psy, podobnie jak ludzie, mają różne osobowości, doświadczenia i predyspozycje.
Chociaż genetyka Labradora faworyzuje miłość do wody, nie zawsze wystarczy ona do przełamania naturalnych lęków i niepewności.
Istnieje kilka powodów, dla których niektóre labradory wolą trzymać się suchego brzegu.
Brak wczesnego kontaktu z wodą
Dla psa pierwsze doświadczenia często kształtują jego późniejsze nastawienie do różnych bodźców.
Labrador, który jako szczeniak nie miał okazji zapoznać się z wodą w pozytywny sposób – na przykład poprzez zabawę w płytkiej kałuży, powolne wchodzenie do jeziora czy obserwowanie innych pływających psów – może w przyszłości wykazywać wobec niej niepewność.
Woda to dla niego nieznane terytorium, a psy, tak jak ludzie, bywają ostrożne wobec tego, czego nie rozumieją.
Negatywne doświadczenia
Niektóre labradory unikają wody nie dlatego, że jej nie lubią, ale dlatego, że kojarzy im się z czymś nieprzyjemnym.
Jeśli pierwsze zetknięcie się z głębszą wodą było dla psa stresujące – na przykład został wrzucony do basenu lub wpadł do zimnego jeziora w chłodny dzień – może na stałe zakodować sobie negatywny stosunek do pływania.
Psy uczą się przez skojarzenia, a jedno złe doświadczenie potrafi zaważyć na ich przyszłych reakcjach.
Indywidualny temperament
Nie wszyscy ludzie lubią pływać, mimo że mają do tego fizyczne predyspozycje.
To samo dotyczy psów.
Labrador to rasa o szerokim spektrum osobowości – od śmiałych i odważnych po bardziej ostrożne i spokojne.
Niektóre osobniki po prostu nie odczuwają potrzeby wskakiwania do wody i czerpią większą radość z biegania po trawie, kopania w piasku czy gonitwy za piłką.
Czy to problem?
Nie.
Właściciele powinni przede wszystkim obserwować swojego psa i nie zmuszać go do kontaktu z wodą, jeśli wykazuje wyraźny opór.
Istnieją metody stopniowego oswajania Labradora z pływaniem, ale ostatecznie liczy się komfort zwierzęcia.
Labrador, który nigdy nie zanurzy łap w jeziorze, nadal pozostaje labradorem – lojalnym, inteligentnym i pełnym energii towarzyszem, dla którego istnieje wiele innych form aktywności.
